ඔන්න ඉතින් බන්ධනාගාර බස් (රජයේ නොමිලේ ප්‍රවාහන ඒකකය) එකෙන් බැහැලා චෙක් කරන තැනට ආවා.අහ්හ් පොඩි දෙයක් මතක නැති වෙනවා තව පොඩ්ඩෙන්. උසාවියේ ඉදලා බස් එකට නගින්න ඉස්සෙල්ලා තාත්තගෙන් රු.200ක් ඉල්ලුව මං මොනාටහරි ඕන උනොත් කියලා.තාත්තා කිව්වා දුන්නට වැඩක් නෑ ඇතුලට යද්දි දන්න විදිහට ඔක්කොම චෙක් කරනවා ඒක හින්දා ගෙනියන්න එපා කියලා, මම විරයා වගේ කොහොමහරි ඉල්ලගත්තා, මදැයි බස් එකෙන් බෑහැලා ඉස්සරහට යනකොට පෝලිමට චෙකිං, චූ ගියේ නැතිටික විතරයි, දඩ බඩ ගාලා හංගං ගිය රු.200 බස් එකේ ජනේලෙන් විසික් කරා ඇතුලට.හොද වෙලාවට එකෙක් දැක්කේ නෑ.
ඔන්න ඉතින් සේරම චෙක් පොයිට් පහු කරගෙන පී. එච් එකේ දොර ලගට ආවා. මට යකා නැගලා, ඇයි ඉතින් මූනට හම්බුවෙන හැම එකාම අහනවා "ඇයි මල්ලි, මොකෝ උනේ / මොකද්ද කේස් එක" ඕක ලියලා පිටේ එල්ල ගත්තනම් හොදයි කියලා හිතුනා.
එතනට ආවා විතරයි ජේලර් එකෙක් මගේ නම ගම ඔක්කොම ලියාගෙන "කාමර පාටි" කියලා කෑ ගැහුවා මගේ "වෝඩ්" එකේ එකෙක්ට. මෙන්න එනවා 2,4 ෆොරක්. බැලින්නම් ඒ "වෝඩ්" එක බලා ගන්න එකාට තමයි "කාමර පාටි" කියලා කියන්නේ. ඒක තමයි උගේ ජොබ් එක, ජොබ් එක කිව්වට මිනිහව රජයෙන් පඩියක් දීලා අරගෙන නෙමේ, පොර අච්චු කරපු ( ඒ කිව්වේ තමන් කරපු වැරෑද්දකට උසාවියෙන් දඩුවම් විදින) පොරක්. පොරගේ හැසිරීම හොද හිංදා පොඩි "පෝස්ට්" කට්ටක් දීලා.ඔන්න වෝඩ් එක ඇතිලටත් ආවා. හවස 7ට විතර ඇති වෙලාව. දැන් කාමර පාටිගේ පිටින් මම යනවා, මට ඇදක් හම්බ උනා හොද වෙලාවට. ගිහින් ඇදේ වාඩි උනා. එහ මෙහා බලනවා දැන් මම. පී.එච් එකේ සිරිනරබනවා, අපේ නිකන් හොස්පිට්ල් එකක වාට්ටු වගෙම තමයි.ඇදවල් පෝලිමට දාලා තියෙනවා. ඉස්සරහම ටී වී එකක් තියනවා. එච්චර තමයි.පැය බාගයක් විතර දැන් ඉතින් මම ඇද උඩ, එක එක ඒවා මතක් වෙනවා. අම්මා තාත්තා අක්කා උදානි මේ අයට කොච්චර දුක ඇතිද? ඒ අය නැතුව මට කොච්චර පාලුද? නැති වෙච්ච ගැනු ලමයි දෙන්නගේ ගෙවල්වල අයට මොනා හිතෙන්න ඇතිද.
හ්ම්ම්ම් ඔන්න මගේ බෙඩ් එක එහා පැත්තේ ඉන්නවා ඩයල් එකක්. පොර ආවා මගේ ලගට. එර්ර්ර්ර්ර්ර් ආපහු පරන ස්ටෝරි එකමයි, "මල්ලි මොකෝ කේස් එක" ඔහොම වෝඩ් එකෙ ඉන්න 90%ක් වගේ ඇද වටේ සෙට් වෙලා විස්තර අහනවා. මමත් උන්ගෙන් විස්තර අහනවා. මිනී මරුවෝ, මංකොල්ල කාරයෝ, දූශකයෝ, හාමුදුරුවෙකුත් ඒ අතර, :ඩී . අර ග්‍රැන්ඩ්පාස් පංසලේ ආයුධ කේස් එකකට සැක පිට අත් අඩංගුවට අරගෙන තිබ්බේ අන්න ඒ හාමුදුරුවෝ. ටිකෙන් ටික ටිකෙන් ටික රෑ වේගෙන එනවා හොදටම.
No comments:
Post a Comment